Voorloper van geluidsregistratie op magneetband is het Philips-Millersysteem. Het is een elektro-mechanische manier om geluid op een band te registreren. Een filmstrook beweegt zich onder een op en neer bewegende beitel. Deze beitel, beweegt op en neer door een elektrisch signaal dat afkomstig is van een geluidsbron.Omdat de beitel aan de snijkant wigvormig is zal deze naarmate het geluid harder is een bredere spleet in de filmsttrook drukken.
De speelduur van dit systeem is beperkt. Een bandlengte van 300 meter maakt ongeveer een kwartier weergave mogelijk. Een groot voordeel van dit systeem boven het gebruik van grammofoonplaten is dat montage, het tussenvoegen en verwijderen van passages eenvoudig is.
In de jaren vijftig wordt dit systeem, door de ontwikkeling van magnetische geluidsregistratie, verdrongen door de bandrecorder.
Bron: B&G Wiki